Historia wapiennictwa
Patrząc na ziemię Gminy Tarnów Opolski, trudno uwierzyć, że przed wiekami było tu morze. A jednak naukowcy ustalili, że wapień muszlowy występujący obficie na tych terenach pochodzi z płytkiego morza, którego fauna obumierając, pozostawiła swoje pancerze, będące dziś cennym surowcem dla kopalń kamienia wapiennego. Co ważne, pokłady tego surowca występują płytko, tuż pod powierzchnią, co ułatwia ich wydobycie, a czystość surowca umożliwia zastosowanie bezpośrednio po wydobyciu np. do produkcji wapna i mączki nawozowej. To największy skarb tej ziemi, będący dziś podstawą jej bogactwa i pomyślności. Obfitość występowania tego surowca wpłynęła na rozwój przemysłowy całego region i wpłynęła zdecydowanie na jego charakter.
Kamień, ten leżący niekiedy wprost na powierzchni, był nie tylko błogosławieństwem, ale i uprzykrzeniem, gdyż mieszając się z żyzna tutejszą glebą, wymagał od ludzi czyszczenia pól. Był jednak na tyle wytrzymały, że budowano z niego obejścia dla zwierząt. Ślady obecności kamienia wapiennego można znaleźć we fragmentach budowli kościelnych oraz budynków mieszkalnych. Prawdziwy boom wapienniczy zaczął się wtedy, gdy na szeroką skalę zaczęto budować z cegły, a nie jak dotąd z drewna, które było zbyt kosztowne. Wraz z umocnieniem się tego kierunku ludzie zaczęli poszukiwać surowców niezbędnych do wypału wapna. Wtedy też powstały pierwsze prymitywne piece.
Przemysł wapienniczy na terenie Gminy Tarnów Opolski rozwijał się od XVI w. kiedy zaczęto wypalać wapno, a handel nim na dobre rozpoczął się w XIX w. Był to okres znaczącego wzrostu ludności. W 1807 r. powstał pierwszy piec wapienny – założony przez Andrzeja Mathea. Jak podają źródła, w roku 1845 było już 10 chłopskich pieców, rozpalanych kilkadziesiąt razy w roku. Kamień wapienny stanowił na terenie wsi podstawowy materiał budowlany. Okolice Tarnowa Opolskiego to od wieków ośrodek pozyskiwania kamienia wapiennego. Pierwsza wzmianka o wypalaniu wapna w Tarnowie Opolskim pochodzi z 1640 r., zapisana w Urbarzu strzeleckim. Zahamowanie rozwoju tej gałęzi gospodarki wśród chłopów tarnowskich spowodowane było utworzeniem konkurencyjnych wapienników w pobliskim Gogolinie, gdzie wcześniej wybudowano kolej żelazna, pozwalającą na sprowadzenie do opalania pieców, tańszego wówczas od drewna węgla. Dopiero w 1882 r., kiedy to radny Reiss z Opola zakupił kilka działek w Tarnowie Opolskim i postawił w pobliżu stacji maszynę do mielenia i piec do wypalania wapna, na ziemiach gminy nastąpił ponowny rozwój przemysłu wapienniczego. W tym czasie udało się również zbudować dworzec towarowy, który umożliwił dostawę kamienia do większej liczby odbiorców, a tym samym udało się rozpowszechnić tarnowski surowiec na terytorium całej Polski. Do dziś przemysł ten odgrywa znaczącą rolę w lokalnej i krajowej gospodarce.
Kamień wapienny to największy skarb Gminy Tarnów Opolski, ziemi choć niezbyt urodzajnej, to przecież pięknej i szczodrej.
